ای خدای من!اگر در پیشگاهت آنقدر گریه کنم که پلک چشمانم بیفتد و آنقدر تو را صدا زنم که صدایم قطع گردد و آنقدر در برابرت بایستم تا پاهایم ورم کند و آنقدر برای تو رکوع کنم تا مهره های کمرم از هم جدا شوند و آنقدر برای تو سجده کنم که چشمانم از حدقه خارج شوندو در تمام عمرم خاک زمین بخورم و تا پایان زندگی آب خاک بیاشامم و در بین اینها به ذکر و یاد تو مشغول باشم تا زبانم کند شود، با همه این رفتارها و کارها سزاوار آن نیستم که گناهی ازگناهانم محو و نابود گردد.
و اگر هنگامی که سزاوار بخشش تو گردم مرا ببخشی و هنگامی که مستحق عفو تو شدم مرا عفو کنی، البته این آمرزش و بخشش به خاطر استحقاق من بر من واجب نشده و من اهلیت چنین وجوبی را ندارم زیرا جزا و کیفر من در همان نخستین بار که تو را نافرمانی کردم آتش بوده، پس اگر مرا به کیفر رسانی بر من ستم ننموده ای.
